Στην γερμανική κατοχή πολλές οικογένειες φεύγουν από το χωριό και πηγαίνουν στην Μακεδονία, όπου έβρισκε κανείς πιο εύκολα φαγητό. Η ανάπτυξη στο χωριό ξεκίνησε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι έχθρες μεταξύ ντόπιων και προσφύγων ξεχάστηκαν αφού ο φόβος ενώνει τον άνθρωπο και ο εχθρός ήταν πλέον ο Γερμανός. Οι πρόσφυγες της Λαμψάκου πήραν στα χέρια τους την κατάσταση και αποφάσισαν να καλυτερέψουν οι ίδιοι την ζωή τους.

Προφορική μαρτυρία από Κώστα Σουγιουλτζή, πρόσφυγα 2ης γενιάς