Το 1922, μετά την κατάρρευση του μετώπου στη Σμύρνη και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού οι Έλληνες πανικόβλητοι ψάχνουν τρόπο να εγκαταλείψουν την Μικρά Ασία. Στην Λάμψακο οι συγχωριανοί Τούρκοι ειδοποιούν τους Έλληνες ότι σε λίγες μέρες οι Τσέτες (κλέφτες, αντάρτες Τούρκοι που λεηλατούσαν και έκαναν βιοπραγίες) θα φτάσουν και στο χωριό. Δυο επιφανείς Λαμψακηνοί ξεκινούν με τα άλογα για το Τσανάκαλε, για να ζητήσουν βοήθεια από την Μητρόπολη και τον πρόξενο του Αγγλικού Προξενείου. Πράγματι, ο πρόξενος ζήτησε από τις τουρκικές αρχές να μην πειραχθεί κανένας Έλληνας στην Λάμψακο και τους έδωσε διορία 24 ωρών να εγκαταλείψουν το χωριό. Διέταξε ένα αγγλικό κανονιοφόρο να στρέψει τα κανόνια του προς την Λάμψακο, για εκφοβισμό και επίταξε όλα τα τουρκικά καίκια, με τα οποία οι Έλληνες μετακινήθηκαν απέναντι στην Καλλίπολη.

Εκεί έκατσαν 20 μέρες περιμένοντας κάτι να αλλάξει. Σε αυτό το διάστημα οι άντρες πηγαινοέρχονταν απέναντι και κουβαλούσαν ότι μπορούσαν από το σπιτικό που εγκατέλειπαν. Όταν οι ελληνικές αρχές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Καλλίπολη, οι Έλληνες μπήκαν με τους Καλλιπολίτες σε ένα μεγάλο φορτηγό πλοίο και έφυγαν προς την Ελλάδα. Το πλοίο ήταν ένα μεγάλο φορτηγό πλοίο που ανήκε στον εφοπλιστή Εμπειρίκο και είχε επιταχθεί από την ελληνική κυβέρνηση για να μεταφέρει τους μικρασιάτες πρόσφυγες στον Πειραιά.

Προφορική μαρτυρία Ιωάννη Μπουσμούρη, πρόσφυγα 2ης γενιάς