Οι σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων ήταν πολύ αρμονικές. Τα πρώτα σύννεφα ήρθαν την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η οθωμανική αυτοκρατορία δέχονταν το τελειωτικό χτύπημα, η πολυεθνική κοινωνία της είχε αρχίσει να μολύνεται από το μικρόβιο του εθνικισμού. Από το 1912 οι Τούρκοι εφάρμοζαν μποϊκοτάζ στα ελληνικά μαγαζιά ενώ το 1913, πριν κλείσουν τα στενά του Τσανάκαλε (1914-1918)  πολλές οικογένειες έφυγαν προς Θράκη, Μακεδονία κ.ο.κ.

Το 1915 οι Τούρκοι, με εισήγηση των Γερμανών συμμάχων εκκένωσαν από τους ελληνικούς πληθυσμούς τις ελληνικές πόλεις του Ελλησπόντου. Από τότε άρχισαν οι διωγμοί των Ελλήνων και η συστηματική λεηλασία των περιουσιών τους. Το 1918, μετά την ανακωχή, οι Λαμψακηνοί επιστρέφουν στα σπίτια τους. Μέσα βρίσκουν εγκατεστημένους μουσουλμάνους πρόσφυγες από την Ελλάδα και δεινοπαθούν μέχρι να τους βγάλουν. Είναι γεγονός ότι μετά την κατάληψη των νησιών του Β. Αιγαίου και της Μακεδονίας από τους Έλληνες, η Τουρκία υποδέχτηκε χιλιάδες μουσουλμάνοι πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από τις πατρογονικές τους εστίες. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλούσαν τούρκικα και δυσκολεύτηκαν πολύ να εγκλιματιστούν στην Τουρκία.